به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ با پخش قسمت پانزدهم «زخم کاری» مهدویان، داستان یکی از جذاب ترین سریال های نمایش خانگی امسال به پایان رسید. سریالی که از همان قسمت های ابتدایی توانست مخاطب را با خود همراه کند تا جایی که قسمت آخر این سریال برخلاف رویه های مرسوم پیش از پخش از پلتفرم فیلمیو، در سینما آزادی اکران شد و تمام بلیط های آن نیز ظرف ۱۰ دقیقه به فروش رسید! از این مسئله که بگذریم قسمت پایانی این اثر حتی در همین پلتفرم هم توانست در ۱۶ ساعت، ۳۳ میلیون و ۹۲۴ هزار و ۸۲۴ دقیقه تماشا داشته و همین دو مولفه کافی است تا نشان دهد اولین تجربه حضور مهدویان در عرصه نمایش خانگی با استقبال قابل توجهی از سوی مخاطبان همراه بوده است.
زخم مهدویان بر پیکر آثار نمایش خانگی!
مهدویان برای اولین سریالش به سراغ اقتباس ادبی از کتاب «بیست زخم کاری» محمود حسینی زاد رفته است، هر چند این نویسنده در گفتگویی اعلام کرده بود که وجوه تصویری زیادی بین رمان و این سریال وجود ندارد و علی رغم اینکه رمان به فساد گسترده و شبکه ای پرداخته اما «زخم کاری» مهدویان این مهم را در حد یک خانواده محدود کرده است؛ اما واقعیت اینکه تا ساخت آثار اقتباسی در کشور ما چه در قامت سینما و چه سریال چندان مسبوق به سابقه نیست و همین را هم می توان یکی از نقاط قوت سریال دانست. از سوی دیگر وفاداری به متن رمان و شخصیت پردازی های کامل و درست مهدویان و در کنار آن، بازی های بعضا فراتر از حد انتظار برخی بازیگران مانند جواد عزتی باعث شد تا این کارگردان «زخم کاری» ای را بر پیکر آثار نمایش خانگی بزند که تا مدت ها نمی توان آن را از یاد برد. چرا که پیش تر بسیاری از آثاری که از دو پلتفرم نماوا و فیلیمو پخش شده بودند بعضا نه تنها کیفیت قابل قبولی نداشتند، بلکه به اذعان بسیاری از منتقدان، کپی برداری صرف از آثار ترکیه ای بوده و صرفا به نمایش زندگی لاکچری می پرداختند. اما مهدویان توانست با انتخاب سوژه درست هر چند محتوای سیاه و به کارگیری بازیگران کاربلد و بازی گرفتن درست از آنها، اثری قابل قبول را ارائه دهد.
«زخم کاری»؛ نمایش سراسر پلیدی انسان ها
«زخم کاری» از همان ابتدا با نام و تیتراژ آغازین، تکلیف اش را با مخاطب مشخص کرده و معلوم بود مخاطب پای سریالی بنشیند که سراسر آن با خون و نامردی همراه است. سریالی که در آن اعضای چند خانواده که همدیگر را پسر عمو خطاب می کردند برای تصاحب ثروت بادآورده و قدرت دست به هر جنایتی می زدند تا جایی که حتی خود کارگردان هم در لایو اینستاگرامی اش عنوان کرده بود در قسمت پایانی دیگر بیشتر شخصیت ها کشته شده اند!. اما آنچه «زخم کاری» را از دیگر آثار این عرصه متمایز می کند، ریتم تند، شخصیت پردازی های درست و وفاداری به متن اقتباسی است. مهدویان که در آخرین ساخته خود تا حدی از گذشته اش فاصله گرفته و دیگر خبری از دوربین مستندگونه اش نیست، توانست دوربین را در خدمت میزانسن و قصه در آورده و تا حد قابل قبولی به استانداردهای سینمایی وفادار بماند. از سوی دیگر هر دام از کاراکترهای این سریال پرداخت درستی داشته و هر کدام داستان متفاوتی را دارند، داستان هایی که در کنار روایت اصلی، گم نشده اند و مخاطب تکلیف اش را با همه آنها از شخصیت های اصلی گرفته تا فرعی به خوبی می داند و همین مسئله باعث شده تا هر قسمت، مخاطب در کنار خط اصلی داستان، با سرنوشت یکی از شخصیت ها آشنا شود. در این میان شاید بد نباشد این مسئله را هم یادآور شد که مهدویان حتی از به تصویر کشیدن سرنوشت شخصیتی مانند امیرحسین هاشمی به عنوان قاتلی که توسط مالک برای از میان برداشتن رقبا اجیر شده هم چشم پوشی نکرده است؛ اتفاقی که در بسیاری از سریال ها شاهد آن نیستیم.
زنان؛ قربانی «زخم کاری» مهدویان
آخرین ساخته این کارگردان بدون نقد هم نبوده است. به تصویر کشیدن چهره سیاه از زنان همان نقطه ای است که نقدهایی زیادی را متوجه این اثر کرده است. هر چند که این اثر همان چهره سیاهی را روایت کرده که «بیست زخم کاری» بوده، اما واقعیت این است که مهدویان در اولین سریال خود، یک اثر ضدزن را به تصویر کشیده است. اثری که در آن زنان برای رسیدن به قدرت و ثروت و حتی گرفتن حق شان، حاضر به انجام هرکاری شده و حتی از اینکه فرزندان خود را قربانی کنند هم ابایی ندارند. تصویر به نمایش در آمده در «زخم کاری» زنان را به دو دسته تقسیم می کند؛ زنانی مانند همسر ناصر که هیچ نقشی در زندگی اش و رفع مشکلات ندارد و در مقابل زنی مانند همسر مالک که تماما در حال نقشه کشیدن برای گرفتن انتقام 20 ساله خود است. در این بین اما قتل دو خدمتکار خانه ناصر و مالک هم این پالس را به مخاطب می دهد که مرگ قشر مستضعف هیچ اهمیتی برای طبقه ثروتمند نداشته و برای زهر چشم گرفتن از همدیگر به راحتی اقدام به کشتن آنها می کنند و جالب اینجاست که حتی حاضر نمی شوند قتل را به اطلاع پلیس برسانند! یعنی در عمل هیچ ارزشی برای این قشر متصور نیستند.
مهدویان «زخم کاری» همان همیشگی
هر چند که نمی توان وجود فساد در جامعه را انکار کرد، اما تصویر کشیدن آن توسط مهدویان در این اثر حاوی نکات قابل تاملی است. مهدویان فساد موجود را در حد چند خانواده تقلیل داده و نشان می دهد چطور با چراغ سبز افرادی که هیچگاه تصویری از آنها به نمایش در نمی آید، به راحتی می توان حمام خون به راه انداخت. مسئله ای که با نادیده گرفتن دستگاه های امنیتی و پلیسی در سریال رنگ دیگری هم به خود می گیرد. در اصل مهدویان تلاش دارد همانند دیگر آثارش نشان دهد همیشه افرادی هستند که در پشت ماجراهای سیاسی و اقتصادی قرار داشته و بدون اینکه ردی از آنها به چشم بخورد، باعث راه افتادن جریانات خطرناک می شوند. موضوعی که حتی در دیگر آثار این کارگردان مانند «شیشلیک»، «لاتاری»، «ماجرای نیمروز» هم به طرق دیگر به تصویر کشیده شده است.
با همه این تفاسیر باید اذعان کرد که مهدویان توانسته در آخرین اثر خود که اولین تجربه حضورش در نمایش خانگی هم محسوب می شود، تا حد زیادی به موفقیت برسد و راه را برای ساخت دیگر آثارش در این حوزه هموار کند. کارگردانی که هر چند اذعان کرده از خشونت مردم می ترسد، اما با تصویر کشیدن این خشونت در «زخم کاری» تلاش می کند تا نشان دهد قدرت و ثروت می تواند ذات آدمی را تغییر دهد! البته به نظر می رسد بازیگران زن این سریال بیشترین نقش را در این زمینه به دوش کشیده اند.
گزارش از سجاد باقری
